Een van de bekendste uitvindingen van VU-onderzoekers is de klapschaats. Deze zorgde, na jaren van onderzoek, testen en aarzeling, voor een revolutie in de schaatssport. Dit onderzoek werd gedaan binnen de bewegingswetenschappen, een uniek en profielbepalend wetenschapsgebied bij de VU. Maar hoe gaat dat nu zo’n onderzoekstraject? En welke thema’s zijn nu belangrijk binnen de bewegingswetenschappen? Onderzoekers Peter Beek, Jaap van Dieën en Jeroen Smeets vertellen hoe de klapschaats nog steeds onderzocht en verbeterd wordt.

Click here for English text

De klapschaats

Door Ab Flipse en Liselotte Neervoort

Sinds de oprichting van de interfaculteit der Lichamelijke Opvoeding in 1971 wordt er aan de VU onderzoek gedaan naar de biomechanica van de menselijke beweging. Dit onderzoek is grotendeels opgezet door G.J. van Ingen Schenau (1944-1998), die in 1992 hoogleraar Biomechanica werd bij de faculteit der Bewegingswetenschappen (nu onderdeel van de FGB). Aanvankelijk richtte zijn onderzoek zich op de biomechanica van het wandelen, maar na onderzoek van een van zijn studenten kwam het schaatsen in beeld. Door middel van metingen van bewegingen en de daarmee gemoeide krachten probeerden hij en zijn team inzicht te krijgen in de vermogensproductie van de mens en de aanwending van dit vermogen in cyclische bewegingen. 

Gesterkt door fysiologisch onderzoek naar de werking en aansturing van spieren, en in dit geval dan de kuitspier, leidde dit tot de ontwikkeling van de klapschaats midden jaren 80. Verschillende prototypes gingen aan het uiteindelijke succes vooraf. Hierbij werden ook meetschaatsen ontwikkeld en gebruikt om de mechanica van het schaatsen te onderzoeken. Een van de eerste meetmodellen, die de afzetkracht meet bij het schaatsen, stamt al uit 1978. Deze schaats heeft nog vastzittende ijzers, evenals de meetschaatsen uit 1985 tot 1988, ontwikkeld voor onder andere het promotieonderzoek van Jos de Koning.

Het idee van de klapschaats werd door de onderzoekers in samenwerking met de instrumentmakers van het Academisch Medisch Centrum (toen nog UvA, nu onderdeel van Amsterdam UMC) uitgewerkt. Het grootschalig testen begon in het seizoen 1994/1995 bij de jeugdselectie in Zuid-Holland. In 1996 reden Tonny de Jong, Carla Zijlstra en Barbara de Loor voor het eerst met de nieuwe schaatsen, maar waren velen nog sceptisch. Maar tijdens de Olympische spelen van 1998 in Nagano schaatsen alle deelnemers op klapschaatsen en werden op bijna alle afstanden wereldrecords gereden.

De schaats die hier te zien is, is een model uit 1996-1997. De draden leidden naar een kleine computer op de rug van de schaatser, waarmee data uit meetapparatuur werden opgeslagen. Deze kon dan later worden uitgelezen.

 

Huidige ontwikkelingen 

Door Peter Beek, Jaap van Dieën en Jeroen Smeets

Sinds het pionierswerk van Van Ingen Schenau zijn bewegingswetenschappers onderzoek naar het schaatsen blijven doen. Zo heeft Jeroen van der Eb 2,5 jaar geleden de verdere ontwikkeling van de meetschaats bij de afdeling ter hand genomen. Aan de bestaande meetschaatsen viel namelijk nog het een en ander te verbeteren om ze voor gebruik in de topsport geschikt te maken. De 'oude' generatie meetschaatsen was door de aangebrachte sensoren en elektronica zo zwaar dat topschaatsers er niet goed mee uit de voeten konden. Bovendien hadden deze schaatsen nog geen klapmechanisme. Jeroen heeft dat probleem met de hulp van technici opgelost en een lichtere versie van de meetschaats met klapmechanisme gemaakt. Alle rijders die deze klapmeetschaats hebben uitgeprobeerd betoonden zich enthousiast over de rijeigenschappen en konden er zonder problemen hard op rijden. In de nieuwe meetschaats is bovendien alle elektronica zodanig geïntegreerd in de brug tussen ijzer en schoen dat het krachtenspel tussen voet, schaats en ijs kan hiermee betrouwbaar gemeten worden. Hierdoor kan de biomechanica van het schaatsen nog beter begrepen worden, vooral op hoge snelheid. Het effect van een verandering in techniek en in de preparatie van de schaats (ronding, type ijzer) kan met de meetschaats in kaart gebracht worden. Daarnaast kan schaatsenfabrikant Viking de meetgegevens gebruiken om nog betere schaatsen voor de markt te maken. 

De meetschaats won vorig jaar de Nationale Sportinnovator Prijs, een prijs voor de beste innovatieve producten op het gebied van (top)sport en bewegen, voor een vervolgproject. Dit project heeft als doel de meetschaats in gebruik te laten nemen door de topschaatsers van Nederland en de data te benutten om hun schaatstechniek verder te verbeteren. Dat kan door middel van offline analyse, maar het zou helemaal fraai zijn als er op basis van de data uit de meetschaats online feedback, dat wil zeggen tijdens het schaatsen zelf, verschaft zou kunnen worden. Dat is de stip op de horizon voor het project, waarbij behalve de Vrije Universiteit ook de Universiteit Leiden, de KNSB, NOC*NSF, Innovatielab Thialf en schaatsenfabriek Viking zijn betrokken. 

Het gebruik van online feedback vraagt niet alleen technische kennis, maar ook kennis over hoe feedback het gedrag beïnvloedt. Deze kennis wordt door de afdeling ontwikkeld en niet alleen om sportprestaties te optimaliseren, zoals bij het schaatsen, maar ook om overbelasting in de sport en in het werk te voorkomen en om het functioneren van patiënten en ouderen met bewegingsproblemen te verbeteren. Hierbij wordt samengewerkt met toekomstige gebruikers in de sport en gezondheidszorg, alsmede met bedrijven en ontwikkelaars van meettechnieken die dergelijke feedback mogelijk maken. 

Kijk ook dit fimpje voor meer informatie over het verbeteren van je bewegingen aan de hand van feedback over succes en fouten door onderzoeker Katinka van der Kooij.

Peter Beek, Jaap van Dieën en Jeroen Smeets zijn alle drie hoogleraar bij de afdeling Bewegingswetenschappen van de faculteit der Gedrags- en Bewegingswetenschappen. Peter is hoogleraar coördinatiedynamica, Jaap is hoogleraar biomechanica en tevens afdelingshoofd en Jeroen Smeets is hoogleraar psychologie met betrekking tot de menselijke beweging.

Kijk voor alle verhalen in deze expositie op: VU-voorwerpen en hun verhalen | 140 jaar Vrije Universiteit Amsterdam

Deel dit artikel